een stukje:
De libertaire stroming dringt overal door, zowel in het rechter als het linkerspectrum van de politiek.
Het eigen 'oprechte' verlangen wordt de enige en ultieme waarde. De realiteit maakt niet meer uit, als ze maar geplooid wordt naar mijn verlangen en mijn 'oprechtheid'. Hoe kan men dan nog spreken over een gemeenschappelijk goed. We hebben helemaal niets meer gemeenschappelijk, als iedereen zijn eigen verlangens tot ultieme wet maakt! Er kan geen familie-model meer worden aangeprezen: iedereen 'maakt familie' naar zijn eigen goesting. Er is geen 'recht op leven meer' als iedereen voor zichzelf wel uitmaakt of het kind dat moet geboren worden de moeite waard is om te laten leven. En als men toevallig zin heeft om te sterven, dan eist men van de maatschappij dat die ons helpt, zonder dat ze het recht heeft om uit te maken of het leven dat ons rest de moeite waard is of niet. Er zijn geen gemeenschappelijke rustdagen meer om te verdedigen, als ieder voor zich wel uitmaakt of hij zondag werkt of niet ... Dat economisch en ethisch ultraliberalisme maakt een fundamenteel individualistische en dus gewelddadige maatschappij: als men niet meer kan aanvaarden dat een wens onbeantwoord blijft of gelimiteerd wordt, dan is het verlangen naar almachtigheid niet ver. Het recht van de sterkste of van de meerderheid wordt dan de nieuwe norm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten