Artikel vertaald van The Catholic Herald - vrij beschikbaar op internet:
Katholieken zouden dankbaar moeten zijn voor de vraag van de vier kardinalen.
Het verlaten van een geloof in van absolute morele normen zou een ramp zijn voor de Kerk.
Iedereen spreekt vandaag over de dubia, en dus zal ik dat ook doen, niet dat er zoveel nood toe bestaat, gezien de excellente en autoritatieve commentaar dat al van verschillende bronnen is gekomen, zoals van de monnik Dom Hugh Somerville-Knapman en van de gerespecteerde bisschop Athanasius Schneider, de prelaat die werkt in de periferie van de Kerk in Kazakstan. Meer nog, welke commentaar is nog nodig, als een van de auteurs van de dubia kardinaal Caffara is, waarschijnlijk de grootste theoloog, en een andere kardinaal Burke, de beste canonist?
Een van de dubia luidt zo:
Moeten we - na de publicatie van de post-synodale exhortatie Amoris Laetitia (cfr 304) - de leer van St Johannes Paulus II in Veritatis Splendor 79, gebaseerd op de heilige Schrift en de traditie van de Kerk, nog als geldend houden over het bestaan van absolute morele normen die intrinsieke kwade dingen verbieden en dat zonder uitzonderingen?
Ik heb nog geen diepe studie van Amoirs Laetitia gemaakt, maar ik weet wel wat over de leer van Veritatis Splendor, wat de basis was voor mijn studies in moraaltheologie.
Er zijn, en dat heeft de Kerk altijd geleerd, absolute morele normen die in alle omstandigheden gelden, en er zijn sommige handelingen, die kwaad zijn in zichzelf, en die op geen enkel moment goedgepraat kunnen worden of goed kunnen worden in welke omstandigheid dan ook. Als een voorbeeld, er is nooit een recht om een directe abortus te vragen, ook niet als je denkt dat er ernstige en dringende redenen zijn om dat te doen. Het is nooit gerechtvaardigd om overspel te plegen, zelf als wordt je een overtuigende reden gegeven om dat toch te doen (zoals iemand zijn leven redden).
Als je beslist om he geloof in absolute morele normen te verlaten - en St Johannes Paulus II zag het gevaar komen, vandaar zijn nood voor de encycliek - dan zullen ongetwijfeld verschillende catastrofes volgen.
De eerste is dat je de lat niet meer hoog legt voor de Christelijke ziel om een moreel leven te leiden. Door dat te doen geef je toe dat absolute normen te moeilijk zijn voor de Christelijke ziel om te bereiken; met andere woorden je ontkent de kracht van de genade van God, die Hij voor ons won op het Kruis door de Heer en Redder van de mensheid, die een mens kan omvormen en hem in staat kan stellen om die normen te voldoen. Een van de titels die Johannes Paulus gebruikte in Veritatis Splendor is 'want anders wordt het Kruis van Christus van zijn kracht beroofd'. Want door de absolute morele normen over boord te gooien, doe je juist dat.
Ten tweede ondermijn je het hele concept van de Wet, en het idee van God als wetgever. Hij is natuurlijk niet alleen een wetgever, maar door de God van de Sinaï te ontkennen als Degene die ons 'de Wet geeft die niet voorbij zal gaan, woorden die blijven van tijd tot tijd (Psalm 148:6), maakt men een grote vergissing in wie God is, en een grote vergissing over de natuur van de mens.
Wij zwakke menselijke wezens hebben absolute normen nodig, en de wet die God ons geeft zijn exact de normen die wij nodig hebben om als mens te bloeien. Als we dit opgeven, dan geven we een coherente visie op God op, een coherente visie op de mensheid.
Ten derde is het verkeerd om de absolute morele normen te ondermijnen, en de relatieve belangrijkheid van omstandigheden en motivaties, door de focus te verschuiven van de handeling-in-zichzelf naar de wazige wereld van de zelf-bedrieger, naar de eigen verlangens; het opent de weg naar een morele chaos en een narcisisme van de eigen persoonlijke keuze als hoogste goed, als enige bron voor moraliteit.
Een keuze is alleen goed als het een keuze is die gemaakt is als een keuze voor wat goed is en juist. Persoonlijke keuzes, zelfs na diepe mediatie en met een keuze voor wat je oprecht juist lijkt, kunnen catastrofaal zijn, zowel voor de persoon die kiest als voor degenen rond hem of haar. Als men de objectiviteit van de absoluten verlaat, dan verlaat men de bron van morele leiding, en reduceert die tot subjectieve voorkeuren en afkeer.
Dat dat al gebeurd is (zoals we gewaarschuwd werden door Alasdair MacIntyre in After Virtue) zou ons hevig moten verontrusten, vooral omdat de resultaten duidelijk zijn voor iedereen. Dat ook de Kerk door dat soort gedachten zou geïnfecteerd geraken, zou ons, als we geen geloof zouden hebben, tot wanhoop moeten leiden.
Ten slotte, als de Kerk haar geloof in absolute morele normen zou verlaten, en haar doctrines over intrinsiek kwaad, dan zou het Magisterium, om het op zijn zachtst uit te drukken, incoherent lijken.
Maar het gaat veel verder dan dat. Een Kerk die haar vroegere leer die gebaseerd is op het Evangelie en de Traditie, nadien ontkent, die kerk kan niet langer de Waarheid hebben, het is een kerk die het zicht verloren is op haar eerste roeping om de Waarheid te verkondigen en er getuigenis van af te leggen in de wereld, ten volle een kerk die gestopt is om Kerk te zijn.
We zijn kardinaal Caffara en zijn drie broeders een diepe dankbaarheid verschuldigd voor hun tijdige interventie, en die ons alle herinnerd aan onze gezamenlijke christelijke roeping voor de Waarheid. Nu is de tijd voor Katholieken om hun dankbaarheid te laten zien.
Geschreven door E.H. Alexander Lucie-Smith, 24-11-2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten