Het christendom zal nooit cultureel of politiek neutraal zijn. Dat is het logisch gevolg van de Menswording.
Zelfs als niet-gelovigen kunnen proberen om de christelijke erfenis op te eisen, dan nog stelt zich de vraag op welke manier die christelijke erfenis kan worden opgeëist. Is het alleen maar voor een electoraal gewin? Is het om de christenen te bedriegen om een fundamenteel antichristelijke ideologie op te dringen? Dat vraag ons om een goede onderscheiding te maken.
Het zou daarentegen paradoxaal zijn dat in naam van het geloof zelf met aan iedere denker of politicus die niet christelijk is, zou ontzeggen om de christelijke cultuur of ethiek te verdedigen.
De parabel van het goede zaad en het onkruid lijkt me hierbij goed te passen. In een bepaald conservatief Katholiek geloof is een syndroom van de 'Action Française' erg sterk aanwezig en slecht begrepen. Zo ze zegt men gemakkelijk dat een politicus die geen praktiserend Katholiek is, geen recht heeft om het culturele erfgoed of de christelijke idenditaire stijl te verdedigen : "die burgemeester moet de kerststallen niet verdedigen, want hij gelooft niet".
Dat is onnozel en piëtistisch; het geloof en de genade kan men niet inkapselen in de piëteit en moraal, ze lopen immers over in de kunst, de cultuur, de politiek en de filosofie.
Binnen alle proporties doet het me denken aan hen die apologetiek weigeren, of de banden tussen rede en geloof, of de bewijzen van het bestaan van God in naam van een puurheid van het geloof. Zij weigeren de redenen van geloofwaardigheid. Jean Daujat was is zijn tijd verbitterd in dat nieuwe fieïsme. Moeten we eraan herinneren dat de grootste religieuze kunstenaars niet altijd heiligen waren? Zo is het ook met de politiekers of de filosofen. Om St Thomas te parafraseren, kan men zeggen dat "alles wat waar is van ons is" en we moeten niet nagaan wie het dan zegt.
Zo kunnen we begrijpen dat het christelijk erfgoed ook cultureel, artistiek, filosofisch, politiek of ethisch is, en zich inschrijft in de menselijke geschiedenis. Houdt u voor de geloofs- en caritas-puristen. Dat hebben we al gezien met E.H. Loisy, zij dragen bij aan de verdwijning van het christendom uit de cultuur. Dat is een nieuwe vorm van vluchten zoals in de jaren 70, en zal weggevaagd worden door de moderniteit. Door die erfenis enkel nog te willen verdedigen voor hen die geloven, dan komt men aan een sectarisme van het subjectivisme. Dat is de vraag die zich vandaag stelt. Dat is de 'intellegentie in levensgevaar', zoals Marcel de Corte zie om de crisis van de waarheid te illustreren.
Dat gaat vaak gepaard met een zekere hypocrisie: men raakt in extase voor een personaliteit van links die enkele altruïstische waarden ontwikkelt, maar men is van een ongekende strengheid voor personen die men mediatiek incorrect vindt als ze enkele christelijke waarden verdedigen. Het christendom is volgens hen niet meer dan een objectief feit in de geschiedenis, die kan worden gereduceerd tot een persoonlijke spirituele ervaring
Dat is opnieuw een scheiding tussen de Historische Jezus en de Jezus van het geloof.
Help ons St Thomas, want ze zijn zot geworden.
--------
De discussie in Frankrijk is niet echt te vergelijken met Vlaanderen. Toch hebben we hetzelfde probleem: er is geen politieke partij die fundamenteel Katholiek is (in Frankrijk richt Civitas wel zo een partij op). Dat betekent niet dat we niet moeten gaan stemmen, maar dat we moeten stemmen op hen die in zo hoog mogelijke mate de Katholieke erfenis verdedigen.
Dat is natuurlijk niet gemakkelijk: Bijvoorbeeld: In welke mate zijn zij die een 'dialoogschool' voorstaan degenen die het Katholieke erfgoed verkwantselen en in welke mate redden zij nog iets van het Katholieke schoolproject voor het helemaal verdwijnt.
In ieder geval is het zeer moeilijk om voor een duidelijke Katholieke politiek te staan, in een land waarin de Kardinaal de problemen van onze tijd uit de weg gaat. Er is blijkbaar geen probleem met de Kerk, laat staan een instorting. Er is geen probleem met de Islam, want die is blijkbaar vrede [zegt men dan vanuit een Kathedraal die beveiligd moet worden door het leger uit schrik voor als de kardinaal ongelijk zou hebben]. Er is geen probleem met het relativisme, want zijn uitspraken relativeren het Katholieke geloof tot in het ridicule, etc.
De congregatie zoals gesticht door E.H. Fabrice Loisau, is precies het antidotum tegen een 'cultuur die zot geworden is': ze wil specifiek getuigen tegenover de moslims, ze helpt de bekeerde moslims tegen de bedreigingen van hun geloofsgenoten, men komt op tegen een relativistische politiek en roept jongeren op om zich met een duidelijk Katholiek profiel met politiek bezig te houden. En de ombouw van het plaatselijke homo-café, in een parochiezaal waar men catechese geeft, geeft ook aan dat men niet meteen het moreel relativisme à la Bonny aanhangt. De jonge congregatie heeft trouwens erg veel roepingen (van 3 priesters in 2005, naar een groep van 19), en dus een chronisch geldgebrek > zie hier . Allicht een congregatie die niet zou passen in het pastorale kader van het bisdom Brussel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten